Marit (begeleider) “Het is hem gelukt! Na jaren van tegenslagen woont Erik, net 25 jaar oud, nu eindelijk in zijn eigen woning. Een woning vlakbij zijn kinderen, die voor hem de krachtbron vormen om vol te houden en te blijven proberen. En volhouden, dat heeft hij gedaan! Al op jonge leeftijd begonnen voor Erik de problemen. Als kind uit een gezin met vier kinderen waarin moeder er al snel alleen voor kwam te staan en waar veel energie en aandacht ging naar een ziek zusje, ontstonden bij Erik gedragsproblemen. Hij k
wam in een instelling terecht, al snel in een andere instelling en vervolgens weer in een andere. De gedragsproblemen werden erger, hij raakte op het verkeerde pad. Na diverse contacten met justitie, kwam hij in een Justitiële Jeugdinrichting terecht. Toen hij daaruit vrij kwam, kwam hij onder toezicht van de Reclassering te staan.
Toen ik hem in begeleiding kreeg was hij enkele maanden dakloos. Hij had geen inschrijfadres, geen inkomen, geen dagbesteding. Hij leefde al 7 jaar lang van niks, af en toe had hij wat inkomsten als artiest, want muziek vormt, samen met zijn kinderen, zijn grote liefde en krachtbron. Voor hulp aankloppen in zijn netwerk vond hij moeilijk, hij wilde niemand tot last zijn. Dus ook niet eten of op de bank logeren als dit een belasting leek te zijn voor zijn gastheer- of vrouw, dan zwierf hij liever door de stad.
Om verbetering in zijn situatie te brengen had Erik de afgelopen jaren al 8 keer bij het Jongerenloket aangeklopt. Maar daar kwamen de processen om allerlei redenen steeds weer tot stilstand. Of ze kwamen überhaupt niet op gang omdat Erik wegens zijn agressieproblematiek meteen al de deur werd gewezen. De 9e keer mocht ik met hem mee. We spraken af dat hij zich in zou houden, rustig zou blijven, ondanks alle onmacht en frustratie die hij voelde, en dat ik als zijn begeleider het woord zou doen bij het Jongerenloket.
Het ging goed, Erik werd ingeschreven, de wachttijd van vier weken ging in, waarin Erik aantoonbaar op zoek moest naar een baan. Elke week zochten we samen vacatures en reageerde hij daarop. Nooit leidde het tot een uitnodiging. We gingen naar het uitzendbureau om Erik in te schrijven, maar zonder dat dat werk opleverde. Na de wachttijd, of eigenlijk zoektijd, keerden we terug naar het Jongerenloket. Erik kwam eindelijk in aanmerking voor een daklozenuitkering (274 EUR per maand). Voor zo’n uitkering moet je een postadres hebben, dat hadden we geregeld maar zo’n constructie werkt maximaal 3 maanden, daarna moet je een huis gevonden hebben. De meevaller was dat Erik al heel lang stond ingeschreven bij de woningbouw, dus hij had rechten om te reageren op vrijkomende woningen. Hij wilde natuurlijk het liefst in de wijk wonen waar ook zijn kinderen wonen, zodat hij dicht bij hen kon zijn. En het lukte! Drie dagen voordat de drie maanden voorbij waren, kon hij een huis krijgen in de wijk van zijn kinderen.
Toch sloeg meteen de stress toe, want hij was al eens eerder zo ver gekomen: een paar jaar geleden had hij een baantje geregeld en gereageerd op een woning in dezelfde wijk. Hij kwam, gezien zijn inschrijfduur, ook toen al in aanmerking voor de woning. Alles leek eindelijk goed te komen. Maar om het huurcontract te kunnen afsluiten moest hij wel een maand huur vooruit kunnen betalen. Hij had net een baantje maar dat had hem nog geen inkomen opgeleverd. Juist omdat hij een baantje had, kon het jongerenloket hem echter geen voorschot geven. Toen stortte het met zoveel moeite opgebouwde perspectief meteen weer in elkaar: de woning ging aan zijn neus voorbij, de drie maanden inschrijfduur op het postadres waren bijna verlopen, hij verloor zijn baantje al snel weer en dwaalde weer zonder woning en zonder inkomsten door de stad.
Maar deze keer liep het anders. We hadden het jongerenloket namelijk gevraagd om een apart potje voor Erik aan te leggen waar elke keer een deel van de 274EUR in gestort werd. En wonder boven wonder, dat potje was na drie maanden precies genoeg om het voorschot voor de huur te kunnen betalen. Het jongerenloket maakte het bedrag direct over aan de woningbouw en Erik kreeg de sleutel. Het was prachtig om zijn gezicht te zien, zoveel oprechte blijdschap en opluchting, daar doen we het voor!
Nu woont hij al weer een aantal weken in die woning. De kinderen zijn er al geweest, zij zijn zo belangrijk voor hem! Als ik hem spreek heeft hij een glimlach van oor tot oor: er is weer perspectief in zijn leven. Voor mij is Erik ook echt een voorbeeld. Die jongen heeft zoveel tegenslagen gehad in zijn leven. Acht keer weggestuurd worden bij een hulpinstantie en dan toch je best blijven doen, hulp accepteren en er nog een 9e keer voor willen gaan. Hij belde mij in die periode om de dag op, om te vragen hoe dingen moesten. Hij was ondanks alles extreem gemotiveerd en bleef volhouden.
Zo tof om als begeleider mee te mogen lopen op dat pad van hoop en kracht. Waarom ik mee mocht lopen, ondanks alle teleurstellingen die hij in het verleden had opgedaan met hulpverleners? Ik heb het hem wel eens gevraagd. “Jij was van het begin af aan nieuwsgierig naar wie ik ben” was zijn antwoord. “Je pakte niet mijn dossier of reclasseringsverslag erbij maar vroeg gewoon wat mij beweegt, wat mij blij maakt”. Dat is waar, dat is ook hoe ik hem, en eigenlijk alle mensen, zoveel mogelijk wil benaderen: als medemens met een eigen verhaal en eigen dromen. Vanuit dat verhaal en die dromen kan ik iemand leren begrijpen en vervolgens zo goed mogelijk steunen in de stappen die hij wil nemen op weg naar nieuw perspectief. En dan meegenieten van het prachtige uitzicht dat iemand zelf heeft gecreëerd. Wow!”
